Life

Life

What a dog wants

Hoe is het toch zo gekomen dat onze honden denken dat ze de vrijheid hebben te doen wat ze willen?
Voor alles wat ze willen hebben ze zo hun manieren om dit aan te geven en als je niet reageert...

Het begint 's morgens.
Zodra je ietwat meer begint te bewegen, dit kan betekenen dat je een wenkbrauw optrekt, even in je ogen wrijft of meer hersenactiviteit hebt dan het moment daar voor, komt er eentje het hele gebeuren even verkennen.
Als er behoefte is aan een voorzichtige benadering dan werpt Mazzel zich op deze taak.
Er wordt wat gerekt en gestrekt en heel langzaam sluipt meneer naar me toe, gaat naast me liggen en strekt en rekt nog eens een keer extra, pootjes op mijn arm, neusje tegen mijn wang. Als ik niet meteen reageer (ofwel, als ik niet meteen mijn ogen open gooi en hem begin te aaien) dan zal het strekken zich nog eens herhalen. Wordt dit 'm ook niet dan zal hij ter plekke weer in slaap vallen en het later nog eens proberen. Is het allemaal wel gelukt dan voegt een enthousiaste Rozi zich in het gezellige ochtend ritueel en is geen enkele kans meer nog even door te maffen.
Als er behoefte is aan een wat brutere benadering dan gooit kleine Rozi zich in de strijd.
Bij het minste geringste teken van leven loopt ze zo enthousiast als een klunzige olifant naar me toe en werpt zich met haar hele gewicht op mijn borst. Trappelend van ongeduld want het is wel zaak haar meteen even te aaien, in ieder geval erkennen dat zij zich daar bevindt. Op zich is een kleine blik om te beginnen wel al goed maar liever wil ze direct in de knuffelmodus.
Als er niet meteen actie wordt ondernomen zal ze nog een paar keer zichzelf afzetten om te checken of het echt niks wordt, nog een paar keer schattig gapen maar als ze de hoop opgeeft valt ze ter plekke gewoon weer in slaap om het later nog eens te proberen.
Is het geheel wel succesvol dan komt Mazzel er gezellig bijliggen, de kwispels zijn genoeg om de ochtendluchtjes weg te wapperen en een fijn briesje door het pand te laten gaan. Het enige dat ze dan nog wensen is dat men de bedstee daadwerkelijk verlaat. 
Is dat moment eindelijk daar dan gaan ze gek genoeg eerst van puur enthousiasme in de mand liggen waarna je ze met mand en al de huiskamer in mag slepen.

Hoe dan ook, vroeg of laat krijgen ze precies wat ze willen. Soms duurt het wat langer dan hun voorkeur heeft maar ze hebben een geduld en een doorzettingsvermogen waar wij een moord voor zouden doen.