Dag 1

Dag 1

Ik kan dit.

Besloten is dat het gaat gebeuren. Redenen te over maar de belangrijkste zijn:

1 Gezondheid. Ik wil me vrij kunnen bewegen zonder een pens die in de weg zit en me belemmerd om gewoon mijn schoenen aan te trekken. Ik wil geen kandidaat zijn voor een ziekte gerelateerd aan overgewicht, denk aan suikerziekte ofzo, diabetes.

2 Mijn zelfbeeld. Ik voel me beter over mijzelf als ik een goed gewicht heb. Ik voel me aantrekkelijker wat beter is voor mijn humeur en mijn eigenwaarde.

En ik ben er zo klaar mee.

Dusch, dag 1.
Special K voor ontbijt, jammer dat het zoveel punten kost, en dat terwijl Kellogg’s zegt dat het spul juist ervoor zorgt dat je afvalt. Een leugen, zoals zoveel van dit soort producten. Maar goed, als het past bij mijn punten dan prop ik het erin want ik heb ’s avonds al geen zin al teveel moeite te doen voor mijn eten, moet je je even voorstellen hoe dit in de ochtend is.

Ik zie geweldige recepten voorbij komen maar wie heeft daar tijd voor? Althans, wie met een fulltime baan heeft hier tijd voor? Als ik eerlijk ben, ik heb er soms best wel tijd voor want ik sta graag bijtijds op omdat ik een hekel aan haasten heb dus oké, ik zou het soms best kunnen doen maar ik heb er absoluut geen zin in. Als ik kan kiezen tussen wat langer op de bank zitten en een uitgebreid ontbijt in elkaar flansen dan lijkt het me duidelijk wat ik kies.

Zie hier ook mijn probleem met bewegen.

Lunch, cracottes kosten je geen drol, 1 punt per cracotte en 2 per 3. Wat wil je nog meer? Behalve dan dat het bestaat uit lucht en op geen enkele manier je maag vult. Maar, het is goed spul voor tussendoortjes want je moet eigenlijk de hele dag door eten.

Wat ik dan ook braaf doe, zelfs met een wekkertje erbij. Alleen kan het niet echt voor de lunch. Ik heb toch echt wel iets substantieels nodig. Inhoud.
Hoe dan ook, ik had dus 3 cracottes met kipfilet en Philadelphia bieslook light. Goed te pruimen en dit ook gegeten als tussendoortjes.

’s Avonds had ik naailes en die begint om 18.30, omdat ik pas rond 18.00 thuis ben kan ik niet van tevoren eten dus moest ik mezelf overeind houden met de tussendoortjes, geen vetpot kan ik je vertellen, ik viel tegen het einde van de 2 uur durende les zowat van mijn graatje. Gelukkig is het bij mij om de hoek en had ik alles al in huis dus ik ben zo’n beetje weggerend aan het einde om thuis gevulde courgettes te gaan klaarmaken.

Niet veel werk, het moet alleen nog even in mijn systeem komen, nu tuur ik de hele tijd op mijn telefoontje wat de volgende stap ook alweer is.

Vult goed dus ik was de rest van avond wel weer klaar.

Had nog een behoorlijk aantal punten over. Geen idee of dit de bedoeling is maar ik was te lui om het uit te zoeken. Die community slaat ook een beetje als een tang op een varken, ik ben gewend aan die van South Beach en die is zo uitgebreid en goed bezocht, die van WW is een beetje sneu. Al mogen we niet vergeten dat ik behoorlijk onder de indruk was van een dame die in een jaar tijd meer dan 40 kilo was kwijtgeraakt en dat heeft me er deels toe aangezet mijn best weer te gaan doen.

Beweging.

Niet veel, gewandeld met de honden x 3, her en der wat trappen en heen en terug naar huis gefietst, helaas vergeet ik steeds m’n fitbit.

Geen slecht begin, behalve tijdens mijn naailes geen hongergevoelens gehad. Ik moet wel iets verzinnen voor volgende week want zoveel trek hebben is niet fijn.
Nog 10 te gaan.

In ander nieuws. Die naailessen… Kennelijk is het coupeuse gen waar zowel mijn moeder als mijn oma mee gezegend waren niet op mij overgebracht. Tikkeltje jammer maar ik ga door, als ik het niet van de genen moet hebben dan maar van oefening.
Best nog pittig hoor. Ik heb de lerares vanaf moment 1 netjes verteld hoe ver mijn kennis ging (niet verder dan dat ik weet dat je een naaimachine met je voet aandrijft) maar ze lijkt nu door te krijgen hoe serieus ik dat bedoelde. Ze begint mijn gezichtsuitdrukkingen juist te interpreteren, kennelijk krijg ik nogal een lege en starende blik als ze begint over naadtoeslagen. Hoe dan ook, het eerste project, de kussenhoes, is af en prima gegaan, zij het wat langzaam. Project nummer 2 waar ik nu mee bezig ben is een cirkelrok. Gisteren had ik het eerste pasmoment, best een mooie rok, voor een bootwerker… We gaan het zien.
Lastigste gedeelte was het patroon maken, wat een toestanden! Dat is een gevalletje wiskundig inzicht waar ik net zo weinig van heb als naaikundig inzicht.

Verder prima dagje, beetje humeurig want het was natuurlijk de eerste werkdag na een Pinksterweekend gespendeerd op de motor met lief. Mijn rug is er nog van aan het bekomen, zo stijf als een plank was ik gisteren!

Stom en leuk

Er zijn een paar dingetjes stom sinds de laatste keer bloggen.

Ten eerste, ik zou het zeer waarderen als het lot/het leven niet random mensen uitkoos om te treiteren met een levensbedreigende ziekte.

De laatste selectie staat me wederom niet aan.

Geen details want dit is niet mijn verhaal om te vertellen maar ik baal er goed van dat dit iemand is overkomen die ik erg graag mag, me na staat en dit absoluut niet verdient.

Absoluut stom.

Ook stom is hoe de mensheid momenteel met elkaar om gaat. We lopen in de ene mars na de andere om te herdenken, om een punt te maken, om onze schrik te delen, om onze verontwaardiging te tonen, we lopen ons de gaten in de schoenen.

Ik sta hier zeker achter maar loop niet meer mee tot we 1 enorme loop organiseren voor alles wat kut met peren is in de wereld.

Voor vermoorde cartoonisten, voor vermoorde kinderen, voor vermoorde dieren, iedereen die door de hebzucht en (religieuze) domheid van anderen zijn omgekomen.

Je kan niet voor het ene wel lopen en voor het andere niet. Dan ben je ofwel dagelijks bezig met een stille tocht of je voelt je schuldig omdat je ook je leven wilt leiden en niet overal voor kan gaan lopen.

Ongekend stom.

Stom is dat ik zoveel ben aangekomen. Omdat ik gezonder ben gaan leven. En aankomen is niet gezond. Dus wat schiet ik daar nou mee op!

Oh maar wacht, ik kan er zelf iets aan doen…
Stom van mezelf dus.

 ***

Leuk zijn de onverwachte avondjes met vriendinnen en dat mijn vriendinnetje die mijn expat maatjes niet zo goed kent toch gewoon mee gaat omdat ze behoefte had om te lachen.

Omdat mijn vriendinnetjes leuk zijn en ze zomaar gezellige huisdieren kunnen hebben die het zowaar nog leuker maken dan het al is.
Leuk leuk leuk.

(Leuk is ook hoe deze avondjes meestal eindigen in mensen met paarse lippen en tanden van de rode wijn, niemand het spelletje meer begrijpt wat we aan het doen waren, alle pizza op is en het gesprek weer eens is geëindigd in wederzijds begrip over hoe we mannen niet begrijpen)
***

Ook leuk, dat mijn ene vriendinnetje de ander succes en sterkte wenst via de Whatsapp met haar operatie terwijl ze elkaar net 2 minuten geleden hebben leren kennen. Mijn vriendinnetjes zijn sociaal en hebben allemaal een goed karakter, dat zegt ook wel wat over mij!

Gewoon leuk.
***

Met mijn familie om de tafel zitten om een simpel spelletje te spelen waar ik van in mijn broek pies van het lachen. Hebberig word van iets wat ik helemaal niet wil hebben en uiteindelijk vol onbegrip mijn buit thuis uitpak om ergens in een doos te leggen en te zweren dat ik het volgende jaar weer terugbreng op tafel.Meer dan leuk.

(Leuk, maar hoe kan het toch dat je er zo enorm hebberig van wordt, of je het leuk vindt of niet, je moet dat ene ding hebben en er is altijd die ene sneue stapel die maar niet wil groeien of die nutteloze dingen jongt en waarom is er altijd 1 iemand die nooit eens een 1,3,6 gooit zodat er een cadeautje kan worden geopend van die persoon en hoezo drinken we toch altijd net die ene teveel en waarom zijn pepernoten toch zo lekker en waarom blijf ik pinda’s eten die ik eigenlijk niet lekker vind…)

***

Leuk is het dat ik nog steeds geen sigaret heb aangeraakt.

Dat komt neer op 323 niet gerookte sigaretten, € 95,- bespaarde centen en 100% verbeterde ademhaling, dat laatste is meer een gevoel maar toch.

En de verleiding is soms groot. Soms zo groot dat ik denk dat eindelijk het moment is gekomen waarop ik bezwijk maar toch gebeurt het niet.
***

Leuk, altijd leuk en vaak het allerleukst zijn mijn muppets, een onuitputtelijke bron van liefde en trouw, soms stout maar meestal lief en altijd grappig.

En standaard in voor een knuffelsessie, spelen of eten.

Altijd blij als je er weer bent, of je nu na een uur weer thuis komt of je komt net van de wc af. Standaard ‘s morgens een natte neus in je nek van een figuurtje die gelukkig is met het feit dat je wakker bent zodat de eerste aai van de dag gegeven kan worden.

En een dankbaar onderwerp voor foto’s, zittend, slapend, starend, spelend, het is altijd goed.Altijd.

2015

Mijn lichaam was er duidelijk klaar mee, het kwam in opstand.
Er werd geprotesteerd en liet zich niet meer opzij zetten of vergoelijken.
Eerst werd ik zomaar misselijk. Uit het niks kreeg ik soms plotsklaps het idee dat ik over moest geven, eerst dacht ik nog een griepje te hebben maar na een aantal weken dacht ik er wat anders over.
Ik begon me steeds benauwder te voelen. Niet echt druk op de borst maar wel soms een pijnlijke steek en ik kon niet altijd zo vrijuit ademen als ik normaliter kon. Daar denk je meestal niet bij na, die vrijheid om te ademen, totdat deze (soms) weg is. Dat je in bed ligt en kortademig wordt. Niet kortademig zoals je hebt als je flink hebt gerend of gesport, nee, het is een band die zich eventjes aantrekt waardoor je niet de zuurstof in je longen kan halen die nodig is. De volgende teug moet het geheel dan compenseren. Ik was al gewend dat ik dit af en toe beleefde door de dag heen maar in bed, liggend, in ruste, zou het toch niet moeten gebeuren?
Overdag natuurlijk ook niet, laten we eerlijk wezen.
Als ik iets inspannend moest doen, al was het alleen maar bukken ofzo, dan compenseerde ik dat van te voren al door mijn ademhaling aan te passen. En dan rustig weer uitademen als ik weer rechtop stond.
En dan het schuldgevoel wat steeds heftiger van zich liet horen.
Zieke mensen die er niks aan kunnen of konden doen, vette pech hebben of hadden. En ik, niet ziek voor zover ik weet maar wel mezelf een grotere kans geven dodelijk ziek te worden. De mensen die dan vol verdriet zouden achterblijven met de wetenschap dat ik het mezelf zou hebben aangedaan.
Mensen die wel donor zouden willen zijn maar niet willen dat hun schone longen eventueel terecht komen bij een zieke roker want die verdient het niet. Een van die mensen die zo denkt is mijn geliefde en dat komt best hard aan, hij zou zijn schone longen niet aan mij willen geven want ik heb die van mij zelf verpest door alle teer die ik ertegenaan heb gerookt. Ik kan hem met de beste wil van de wereld geen ongelijk geven.
En ook hoop ik dat hij zijn eigen longen nog heel lang mag gebruiken, moet even genoteerd staan.
Als mijn honden er waren rookte ik niet in huis, dan deed ik de balkondeur open en ging ik naar buiten hangen. Op gegeven moment lag er een imposante berg natte en verkleurde peuken.
Ranzig.
Geen idee hoe lang dit proces al gaande was maar ik kon er niet meer van genieten. Niet echt. Soms nog wel, Gezelligheid zorgde ervoor dat ik er nog van kon genieten. Maar, gezelligheid en dan even in je eentje gaan roken om daarna jezelf te ruiken als je weer binnen bent, mwah,,,
Ranzig.
Ik begon er aan te denken dat stoppen misschien wel een puik plan zou zijn.
Maar ik wil ook afvallen. En dat is geen al te beste combi eigenlijk.
Maar ja, zo zou er altijd wel wat zijn.
Ik liet af en toe mijn gedachten er overheen gaan.
En toen stond ik op het dak van mijn geliefde met een vriendin het nieuwe jaar in te luiden en had ik er nog twee in mijn pakje.
Nog twee sigaretten. Ik heb ze beiden opgerookt, de tweede maar half want het was een beetje koud daar. En ik dacht, laat ik het eens proberen. In principe baseer ik stoppen of beginnen met iets niet op een datum maar ik zat er al zo lang aan te denken, het moest er eens van komen. En dan is 1-1-2015 wel een mooie datum.

En nu, nu ben ik al 12 dagen en 15 uren gestopt met roken, aldus de app.
En ja, ik vind het zeker af en toe zwaar, niet zo zwaar als ik had gedacht maar het gaat niet zonder slag of stoot.
Maar het gaat wel. En als je al zover bent is het doodzonde die ene tussendoor stiekem toch te doen.
De nicotine is al uit mijn lijf verdwenen, alle koolmonoxide is weg, mijn longen zijn aan de grote schoonmaak begonnen (al hoest ik niet), over een tijdje hoop ik te merken dat ik fitter ben, dat mijn huid mooier wordt, dat soort dingen. Zonde om op te geven. En oh ja, ik wil niet mijn eigen risico op dodelijke aandoeningen weer doelbewust verhogen.

Als het gezellig is heb ik het moeilijk maar ik kan het ook vergeten.
Als ik op mijn werk zit heb ik het moeilijk want het was een fijn rustpuntje.
Thuis achter de computer vind ik het moeilijk want dat was fijn. Helemaal met een glas wijn erbij.

Maar, ik compenseer alles met de trots die ik voel.
Ik ben trots op mezelf.En da's best leuk.

Zo hophop!

Even een veer in mijn eigen achterwerk!

Kind aangeboden?

Soms lees je van die berichten over dieren waar je haren recht van overeind gaan staan.
Ik denk dan wel eens bij mezelf, 'wat als het om mensen ging?'
Het is absoluut onwerkelijk hoe wij mensen soms denken te kunnen omgaan met levende wezens.
Dus ik dacht, ik ga zo'n bericht eens echt ombouwen.
En dan krijg je dit:

Kind aangeboden op executieveiling

ZOETERMEER – Op een executieveiling in Zoetermeer wordt woensdag een opvallend item aangeboden.
Tussen de inboedel van een schuldenaar staan niet alleen hanglampen, een keukenmachine en een kleurentelevisie, maar ook een kind.

De kans is klein dat de huidige eigenaar voor die tijd nog met het geld over de brug komt, zegt de eigenaar van Gerechtsdeurwaarders Over de Vest, die de veiling organiseert. Het kind kan dus worden meegenomen door de hoogste bieder.

Volgens de deurwaarder gebeurt het ongeveer 10 tot 15 keer per jaar dat er beslag wordt gelegd op een kind.
“Maar meestal wordt er daarna alsnog betaald. Dat is natuurlijk ook de doelstelling.”

Dat een kind echt wordt geveild, komt volgens hem minder vaak voor. Maar uitzonderlijk is het niet. “Gisteren hebben we nog twee pubers geveild.”

Nee, niet iedereen geeft evenveel om dieren, hoeft ook niet, Ik geef over het algemeen niet zo om kinderen. Maar, dat wil niet zeggen dat ik er niet alles aan zou doen alles wat leeft te respecteren.
En indien nodig onderneem ik alle actie die nodig is om een kind of dier in veiligheid te brengen, ervoor te zorgen dat het een goed leven heeft en ga zo maar door.

Lees hetzelfde artikel maar dan in plaats van 'kind' het woord 'hond'. En stel je dan eens voor hoe zo'n dier volledig afhankelijk is van de 'goedheid' van de mens. Zonder enige inbreng afwachtend waar het heen zal gaan, niemand die onderzoekt of de kopers geschikt zijn, waar ze het beestje voor gaan 'gebruiken'. Het kan namelijk ook een aashond worden als het pech heeft. Dan wordt het beestje gebruikt als aas voor vechthonden die het in stukken zullen scheuren, leidend naar een pijnlijke en wrede dood, of nog erger, geen dood. Of iemand die domweg een leuke cadeautje wil kopen met de kerst voor zijn kinderen, niet erbij nadenkend hoe eenzaam een hond is als het 8/9 uur moet wachten tot het weer eens wat aandacht krijgt.
Deze vorm van argeloosheid is stuitend.
En ja, ik weet dat vele kinderen ook in belabberde situaties zitten. Het zijn beide afhankelijke groepen die we met onze argeloosheid en domheid onuitsprekelijk veel verdriet en pijn doen.

We hebben nog veel te leren.

Harige Harries in het zand

De Harige Harries hadden geluk dit weekend.
Het bleek vrij makkelijk om met de auto van mijn nieuwe stadspaleis naar het strand van Bloemendaal te komen.
Het bazinnetje kon wel wat frisse wind gebruiken na een avondje bijpraten met miss Aurora. Avonden met deze dame zijn altijd goed en gaan ook altijd gepaard met wat glazen wijn hier en daar dus er moest even wat mist uit de hersenen geblazen worden.

Nu gaan de Harries bepaald niet vaak los. Dit hebben ze helaas aan henzelf te danken, het is gedrag wat we er tot vervelens aan toe nog niet uit hebben weten te krijgen.
Mazzel heeft zijn klokkenspel nog, met dank aan zijn baasje die (quote) nog puppies met hem wil krijgen... Een dubieuze uitspraak, maar goed, ik dwaal af. Omdat het klokkenspel nog vrolijk luidt is meneer hormonaal nogal aanwezig, zeg maar. Elke hond verdient aandacht, positief of negatief. En als ik zeg elke hond dan bedoel ik ook daadwerkelijk élke hond. En als deze medehonden niet in de buurt zijn maar wel in het zicht dan gaat meneer er met een flink gangetje op af want er moet aan anussen geroken worden. Uitgebreid.
En ja, dan kan er wel eens een weg moeten worden overgestoken en wat ook kan gebeuren is dat medehond niet de meest vriendelijke is. En Mazzel denkt dan wel dat hij een uit de kluiten gewassen bouvier is, we weten allemaal dat dit een leugen is. En we vinden hem aardig genoeg om hem nog een jaar of tig bij ons te hebben dus we voorkomen wat fatale ongelukkig door hem aangelijnd te houden.
Rozi is een ander verhaal.
Rozi heeft geen last van een klokkenspel, dit komt vooral door het feit dat ze een teefje is. Rozi is wél geholpen, Het baasje besloot dat het niet nodig was puppies met haar te krijgen...
En dus is Rozi hormonaal niet zo uitgedaagd als Mazzel dat is en de neiging om constant naar andere honden te moeten lopen voor wat genitaal gesnuffel is bepaald niet heftig aanwezig. Er is een zekere interesse maar geen hond zal warm worden van binnen vanwege haar interesse.
Lekker rustig zou je zeggen. Maar nee, Rozi heeft zo haar eigen problemen. Ze is namelijk nogal een scheiterd. Een bange poeperd. Een held op sokken. Een tutje.
Het is al vaker gebeurd. Ze loopt los, er komt een andere hond aan of er waait een blaadje over straat. Rozi panikeert, kijkt hoe ver wij zijn en hoe ver (iets anders) is en neemt de benen. Als we geluk hebben zijn wij dichterbij en rent ze dus naar ons toe om een strategische positie achter onze kuiten aan te nemen. Hebben we pech dan rent ze om het even een kant op, Als het maar wel zo snel mogelijk weg is van de plek des onheils, weg van dat ene blaadje dat daar dwarrelt of die sullig kijkende labrador die het ook allemaal niet snapt.
En ook dan kan daar dus een weg opdoemen, een auto, een onbekende straat en weg is het mutsje.
En dus gaan zij niet vaak los.

Maar, we wilden ze een fijn stuk strand toch niet ontzeggen. En we waren met z'n tweeën dus dat zou wel loslopen. En autowegen zouden niet echt in de buurt zijn. Enige obstakels zouden nog andere honden kunnen zijn.
En die waren er niet.
Geen idee waarom niet maar mooi meegenomen.

    
 

 

naïef bijv.naamw.Uitspraak: [naˈif]

Naïef.

Zo ben ik laatst genoemd door een persoon die dacht dat ze genoeg kennis over mij en mijn leven had om dit te kunnen bepalen.

Gebaseerd op alles waar mijn leven de afgelopen twee jaar door is bepaald zou ik mezelf absoluut dat labeltje niet willen geven. Ik heb gevochten, verdriet gehad, veel geleerd, nog wat meer verdriet gehad maar ben overtuigd gebleven van een aantal grote besluiten die ik heb genomen. En ja, er zijn ook een aantal besluiten waar ik op teruggekomen ben, absoluut.

Ik vermoed dat ik het label naïef van deze persoon heb gekregen omdat een van de grote besluiten die ik heb genomen er eentje is waar ík nog steeds achter sta en waar zíj het niet mee eens is. Nooit mee eens is geweest ook. En na twee jaar ben ik nog steeds niet op dat besluit terug gekomen. Sterker nog, ik vul dit besluit ook nog eens in op een manier die volkomen van mezelf is. Zonder adviezen van anderen heb ik een invulling gegeven aan dit grote besluit wat prima werkt momenteel. En dat is kennelijk niet goed te verwerken voor bepaalde mensen.

Lastig moet dat zijn.

En kennelijk wacht men op het mislukken van dit besluit en ondertussen ben ik dus naïef dat ik er niet vanaf wijk.

Naïef.

Hoe vaker je het woord gebruikt hoe stommer het klinkt.
Maar ja, niet iedereen kan leven zonder anderen te be- en veroordelen op gedrag en besluiten die niet binnen hun begrip liggen.

Het is vaak makkelijker om naar anderen te kijken en hen een oordeel te geven dan naar je eigen situatie te kijken en daar iets aan te doen. Het punt waarop je anderen begint te bekritiseren op het feit dat zij een ander maar leuk leven leiden, niet zoals jij dat zou doen, is het punt waarop je er vanuit kan gaan dat er iets scheef zit in jouw leven.

En als je weet dat iemand aanspreken op dit gedrag op geen enkele wijze zal worden geaccepteerd en/of opgepakt (op dit moment) dan kan je je hier maar beter bij neerleggen en doorgaan met je goede besluiten.