naïef bijv.naamw.Uitspraak: [naˈif]

Naïef.

Zo ben ik laatst genoemd door een persoon die dacht dat ze genoeg kennis over mij en mijn leven had om dit te kunnen bepalen.

Gebaseerd op alles waar mijn leven de afgelopen twee jaar door is bepaald zou ik mezelf absoluut dat labeltje niet willen geven. Ik heb gevochten, verdriet gehad, veel geleerd, nog wat meer verdriet gehad maar ben overtuigd gebleven van een aantal grote besluiten die ik heb genomen. En ja, er zijn ook een aantal besluiten waar ik op teruggekomen ben, absoluut.

Ik vermoed dat ik het label naïef van deze persoon heb gekregen omdat een van de grote besluiten die ik heb genomen er eentje is waar ík nog steeds achter sta en waar zíj het niet mee eens is. Nooit mee eens is geweest ook. En na twee jaar ben ik nog steeds niet op dat besluit terug gekomen. Sterker nog, ik vul dit besluit ook nog eens in op een manier die volkomen van mezelf is. Zonder adviezen van anderen heb ik een invulling gegeven aan dit grote besluit wat prima werkt momenteel. En dat is kennelijk niet goed te verwerken voor bepaalde mensen.

Lastig moet dat zijn.

En kennelijk wacht men op het mislukken van dit besluit en ondertussen ben ik dus naïef dat ik er niet vanaf wijk.

Naïef.

Hoe vaker je het woord gebruikt hoe stommer het klinkt.
Maar ja, niet iedereen kan leven zonder anderen te be- en veroordelen op gedrag en besluiten die niet binnen hun begrip liggen.

Het is vaak makkelijker om naar anderen te kijken en hen een oordeel te geven dan naar je eigen situatie te kijken en daar iets aan te doen. Het punt waarop je anderen begint te bekritiseren op het feit dat zij een ander maar leuk leven leiden, niet zoals jij dat zou doen, is het punt waarop je er vanuit kan gaan dat er iets scheef zit in jouw leven.

En als je weet dat iemand aanspreken op dit gedrag op geen enkele wijze zal worden geaccepteerd en/of opgepakt (op dit moment) dan kan je je hier maar beter bij neerleggen en doorgaan met je goede besluiten.