Er werd geprotesteerd en liet zich niet meer opzij zetten of vergoelijken.
Eerst werd ik zomaar misselijk. Uit het niks kreeg ik soms plotsklaps het idee dat ik over moest geven, eerst dacht ik nog een griepje te hebben maar na een aantal weken dacht ik er wat anders over.
Ik begon me steeds benauwder te voelen. Niet echt druk op de borst maar wel soms een pijnlijke steek en ik kon niet altijd zo vrijuit ademen als ik normaliter kon. Daar denk je meestal niet bij na, die vrijheid om te ademen, totdat deze (soms) weg is. Dat je in bed ligt en kortademig wordt. Niet kortademig zoals je hebt als je flink hebt gerend of gesport, nee, het is een band die zich eventjes aantrekt waardoor je niet de zuurstof in je longen kan halen die nodig is. De volgende teug moet het geheel dan compenseren. Ik was al gewend dat ik dit af en toe beleefde door de dag heen maar in bed, liggend, in ruste, zou het toch niet moeten gebeuren?
Overdag natuurlijk ook niet, laten we eerlijk wezen.
Als ik iets inspannend moest doen, al was het alleen maar bukken ofzo, dan compenseerde ik dat van te voren al door mijn ademhaling aan te passen. En dan rustig weer uitademen als ik weer rechtop stond.
En dan het schuldgevoel wat steeds heftiger van zich liet horen.
Zieke mensen die er niks aan kunnen of konden doen, vette pech hebben of hadden. En ik, niet ziek voor zover ik weet maar wel mezelf een grotere kans geven dodelijk ziek te worden. De mensen die dan vol verdriet zouden achterblijven met de wetenschap dat ik het mezelf zou hebben aangedaan.
Mensen die wel donor zouden willen zijn maar niet willen dat hun schone longen eventueel terecht komen bij een zieke roker want die verdient het niet. Een van die mensen die zo denkt is mijn geliefde en dat komt best hard aan, hij zou zijn schone longen niet aan mij willen geven want ik heb die van mij zelf verpest door alle teer die ik ertegenaan heb gerookt. Ik kan hem met de beste wil van de wereld geen ongelijk geven.
En ook hoop ik dat hij zijn eigen longen nog heel lang mag gebruiken, moet even genoteerd staan.
Als mijn honden er waren rookte ik niet in huis, dan deed ik de balkondeur open en ging ik naar buiten hangen. Op gegeven moment lag er een imposante berg natte en verkleurde peuken.
Ranzig.
Geen idee hoe lang dit proces al gaande was maar ik kon er niet meer van genieten. Niet echt. Soms nog wel, Gezelligheid zorgde ervoor dat ik er nog van kon genieten. Maar, gezelligheid en dan even in je eentje gaan roken om daarna jezelf te ruiken als je weer binnen bent, mwah,,,
Ranzig.
Ik begon er aan te denken dat stoppen misschien wel een puik plan zou zijn.
Maar ik wil ook afvallen. En dat is geen al te beste combi eigenlijk.
Maar ja, zo zou er altijd wel wat zijn.
Ik liet af en toe mijn gedachten er overheen gaan.
En toen stond ik op het dak van mijn geliefde met een vriendin het nieuwe jaar in te luiden en had ik er nog twee in mijn pakje.
Nog twee sigaretten. Ik heb ze beiden opgerookt, de tweede maar half want het was een beetje koud daar. En ik dacht, laat ik het eens proberen. In principe baseer ik stoppen of beginnen met iets niet op een datum maar ik zat er al zo lang aan te denken, het moest er eens van komen. En dan is 1-1-2015 wel een mooie datum.
En nu, nu ben ik al 12 dagen en 15 uren gestopt met roken, aldus de app.
En ja, ik vind het zeker af en toe zwaar, niet zo zwaar als ik had gedacht maar het gaat niet zonder slag of stoot.
Maar het gaat wel. En als je al zover bent is het doodzonde die ene tussendoor stiekem toch te doen.
De nicotine is al uit mijn lijf verdwenen, alle koolmonoxide is weg, mijn longen zijn aan de grote schoonmaak begonnen (al hoest ik niet), over een tijdje hoop ik te merken dat ik fitter ben, dat mijn huid mooier wordt, dat soort dingen. Zonde om op te geven. En oh ja, ik wil niet mijn eigen risico op dodelijke aandoeningen weer doelbewust verhogen.
Als het gezellig is heb ik het moeilijk maar ik kan het ook vergeten.
Als ik op mijn werk zit heb ik het moeilijk want het was een fijn rustpuntje.
Thuis achter de computer vind ik het moeilijk want dat was fijn. Helemaal met een glas wijn erbij.
Maar, ik compenseer alles met de trots die ik voel.
Ik ben trots op mezelf.En da's best leuk.
Zo hophop!
Even een veer in mijn eigen achterwerk!
