Kind aangeboden?

Soms lees je van die berichten over dieren waar je haren recht van overeind gaan staan.
Ik denk dan wel eens bij mezelf, 'wat als het om mensen ging?'
Het is absoluut onwerkelijk hoe wij mensen soms denken te kunnen omgaan met levende wezens.
Dus ik dacht, ik ga zo'n bericht eens echt ombouwen.
En dan krijg je dit:

Kind aangeboden op executieveiling

ZOETERMEER – Op een executieveiling in Zoetermeer wordt woensdag een opvallend item aangeboden.
Tussen de inboedel van een schuldenaar staan niet alleen hanglampen, een keukenmachine en een kleurentelevisie, maar ook een kind.

De kans is klein dat de huidige eigenaar voor die tijd nog met het geld over de brug komt, zegt de eigenaar van Gerechtsdeurwaarders Over de Vest, die de veiling organiseert. Het kind kan dus worden meegenomen door de hoogste bieder.

Volgens de deurwaarder gebeurt het ongeveer 10 tot 15 keer per jaar dat er beslag wordt gelegd op een kind.
“Maar meestal wordt er daarna alsnog betaald. Dat is natuurlijk ook de doelstelling.”

Dat een kind echt wordt geveild, komt volgens hem minder vaak voor. Maar uitzonderlijk is het niet. “Gisteren hebben we nog twee pubers geveild.”

Nee, niet iedereen geeft evenveel om dieren, hoeft ook niet, Ik geef over het algemeen niet zo om kinderen. Maar, dat wil niet zeggen dat ik er niet alles aan zou doen alles wat leeft te respecteren.
En indien nodig onderneem ik alle actie die nodig is om een kind of dier in veiligheid te brengen, ervoor te zorgen dat het een goed leven heeft en ga zo maar door.

Lees hetzelfde artikel maar dan in plaats van 'kind' het woord 'hond'. En stel je dan eens voor hoe zo'n dier volledig afhankelijk is van de 'goedheid' van de mens. Zonder enige inbreng afwachtend waar het heen zal gaan, niemand die onderzoekt of de kopers geschikt zijn, waar ze het beestje voor gaan 'gebruiken'. Het kan namelijk ook een aashond worden als het pech heeft. Dan wordt het beestje gebruikt als aas voor vechthonden die het in stukken zullen scheuren, leidend naar een pijnlijke en wrede dood, of nog erger, geen dood. Of iemand die domweg een leuke cadeautje wil kopen met de kerst voor zijn kinderen, niet erbij nadenkend hoe eenzaam een hond is als het 8/9 uur moet wachten tot het weer eens wat aandacht krijgt.
Deze vorm van argeloosheid is stuitend.
En ja, ik weet dat vele kinderen ook in belabberde situaties zitten. Het zijn beide afhankelijke groepen die we met onze argeloosheid en domheid onuitsprekelijk veel verdriet en pijn doen.

We hebben nog veel te leren.

Harige Harries in het zand

De Harige Harries hadden geluk dit weekend.
Het bleek vrij makkelijk om met de auto van mijn nieuwe stadspaleis naar het strand van Bloemendaal te komen.
Het bazinnetje kon wel wat frisse wind gebruiken na een avondje bijpraten met miss Aurora. Avonden met deze dame zijn altijd goed en gaan ook altijd gepaard met wat glazen wijn hier en daar dus er moest even wat mist uit de hersenen geblazen worden.

Nu gaan de Harries bepaald niet vaak los. Dit hebben ze helaas aan henzelf te danken, het is gedrag wat we er tot vervelens aan toe nog niet uit hebben weten te krijgen.
Mazzel heeft zijn klokkenspel nog, met dank aan zijn baasje die (quote) nog puppies met hem wil krijgen... Een dubieuze uitspraak, maar goed, ik dwaal af. Omdat het klokkenspel nog vrolijk luidt is meneer hormonaal nogal aanwezig, zeg maar. Elke hond verdient aandacht, positief of negatief. En als ik zeg elke hond dan bedoel ik ook daadwerkelijk élke hond. En als deze medehonden niet in de buurt zijn maar wel in het zicht dan gaat meneer er met een flink gangetje op af want er moet aan anussen geroken worden. Uitgebreid.
En ja, dan kan er wel eens een weg moeten worden overgestoken en wat ook kan gebeuren is dat medehond niet de meest vriendelijke is. En Mazzel denkt dan wel dat hij een uit de kluiten gewassen bouvier is, we weten allemaal dat dit een leugen is. En we vinden hem aardig genoeg om hem nog een jaar of tig bij ons te hebben dus we voorkomen wat fatale ongelukkig door hem aangelijnd te houden.
Rozi is een ander verhaal.
Rozi heeft geen last van een klokkenspel, dit komt vooral door het feit dat ze een teefje is. Rozi is wél geholpen, Het baasje besloot dat het niet nodig was puppies met haar te krijgen...
En dus is Rozi hormonaal niet zo uitgedaagd als Mazzel dat is en de neiging om constant naar andere honden te moeten lopen voor wat genitaal gesnuffel is bepaald niet heftig aanwezig. Er is een zekere interesse maar geen hond zal warm worden van binnen vanwege haar interesse.
Lekker rustig zou je zeggen. Maar nee, Rozi heeft zo haar eigen problemen. Ze is namelijk nogal een scheiterd. Een bange poeperd. Een held op sokken. Een tutje.
Het is al vaker gebeurd. Ze loopt los, er komt een andere hond aan of er waait een blaadje over straat. Rozi panikeert, kijkt hoe ver wij zijn en hoe ver (iets anders) is en neemt de benen. Als we geluk hebben zijn wij dichterbij en rent ze dus naar ons toe om een strategische positie achter onze kuiten aan te nemen. Hebben we pech dan rent ze om het even een kant op, Als het maar wel zo snel mogelijk weg is van de plek des onheils, weg van dat ene blaadje dat daar dwarrelt of die sullig kijkende labrador die het ook allemaal niet snapt.
En ook dan kan daar dus een weg opdoemen, een auto, een onbekende straat en weg is het mutsje.
En dus gaan zij niet vaak los.

Maar, we wilden ze een fijn stuk strand toch niet ontzeggen. En we waren met z'n tweeën dus dat zou wel loslopen. En autowegen zouden niet echt in de buurt zijn. Enige obstakels zouden nog andere honden kunnen zijn.
En die waren er niet.
Geen idee waarom niet maar mooi meegenomen.

    
 

 

naïef bijv.naamw.Uitspraak: [naˈif]

Naïef.

Zo ben ik laatst genoemd door een persoon die dacht dat ze genoeg kennis over mij en mijn leven had om dit te kunnen bepalen.

Gebaseerd op alles waar mijn leven de afgelopen twee jaar door is bepaald zou ik mezelf absoluut dat labeltje niet willen geven. Ik heb gevochten, verdriet gehad, veel geleerd, nog wat meer verdriet gehad maar ben overtuigd gebleven van een aantal grote besluiten die ik heb genomen. En ja, er zijn ook een aantal besluiten waar ik op teruggekomen ben, absoluut.

Ik vermoed dat ik het label naïef van deze persoon heb gekregen omdat een van de grote besluiten die ik heb genomen er eentje is waar ík nog steeds achter sta en waar zíj het niet mee eens is. Nooit mee eens is geweest ook. En na twee jaar ben ik nog steeds niet op dat besluit terug gekomen. Sterker nog, ik vul dit besluit ook nog eens in op een manier die volkomen van mezelf is. Zonder adviezen van anderen heb ik een invulling gegeven aan dit grote besluit wat prima werkt momenteel. En dat is kennelijk niet goed te verwerken voor bepaalde mensen.

Lastig moet dat zijn.

En kennelijk wacht men op het mislukken van dit besluit en ondertussen ben ik dus naïef dat ik er niet vanaf wijk.

Naïef.

Hoe vaker je het woord gebruikt hoe stommer het klinkt.
Maar ja, niet iedereen kan leven zonder anderen te be- en veroordelen op gedrag en besluiten die niet binnen hun begrip liggen.

Het is vaak makkelijker om naar anderen te kijken en hen een oordeel te geven dan naar je eigen situatie te kijken en daar iets aan te doen. Het punt waarop je anderen begint te bekritiseren op het feit dat zij een ander maar leuk leven leiden, niet zoals jij dat zou doen, is het punt waarop je er vanuit kan gaan dat er iets scheef zit in jouw leven.

En als je weet dat iemand aanspreken op dit gedrag op geen enkele wijze zal worden geaccepteerd en/of opgepakt (op dit moment) dan kan je je hier maar beter bij neerleggen en doorgaan met je goede besluiten.

Kantoorgespuis

Hysterische pontjes en vingercondooms

Op het pontje naar noord, even wat nieuwe parken ontdekken. M&R werden er wat hysterisch van, al die indrukken. 

En dit, dit is een condoom op mijn wijsvinger. 

Voetjes van de vloer op el Balconia.

Luieren op dakterras, wijn & bureaucondooms

Irritaties enzo

Soms, heeeel soms lukt het me.
Die onzinnige en niet ter zaken doende irritaties van me afgooien.
En als het me lukt merk ik hoe fijn het is om zo door het leven te wandelen. Accepteren dat niet iedereen even sociaal is, niet iedereen heeft opgelet tijdens het fietsexamen (al is het dan natuurlijk al te laat) en niet iedereen bekend is met het fenomeen stoep.

Er zijn maar weinig dingen die me zo kunnen irriteren als nitwits in het verkeer. Wandelend, fietsend, brommend of rijdend. Allemaal weten ze me, zonder dat ze er zelf van op de hoogte zijn, me op een enorm hoge kast te jagen vanwaar ik naar ze zit te blazen als een agressieve, zeer geïrriteerde leeuwin.

Toeristen
De toeristen die, zodra ze de grens over zijn, vergeten waar een stoep voor dient. Dat je niet domweg voor een fiets kan stappen zonder aangereden te worden. Dat je in nauwe straatjes geen voorrang hebt als je hand in hand over de WEG loopt omdat je hand in hand niet op de stoep past.
De toeristen die, na te hebben gewandeld door mijn mooie stad, het tóch nog een goed plan vinden een fiets te huren om zich tussen de gekte te begeven. De toeristen voor wie rechts houden een optie is. De toeristen die uiteindelijk toch wat angstig worden van de wegen die je vaak moet delen met auto’s en trams en dus besluiten dat de stoep veiliger is om op te fietsen en vervolgens die leuke welluidende fietsbel gebruiken om je te vertellen dat je voor ze opzij moet. Op de STOEP.

Als het me teveel wordt wil ik graag ze even laten schrikken door bijvoorbeeld de mensjes die denken toch lekker uitgebreid over de weg te kunnen wandelen even met mijn schouder te schampen terwijl ik langs ze scheer. Heel prettig als ik ze hoor schrikken of vloeken.

Mijn oplossing?
Kom vooral naar mijn prachtige stad, gooi er flink wat geld tegenaan. Laat je vervoeren door die idioot grote toeristenbussen (althans, die bussen die weten hoe ze moeten rijden in een drukke stad vol met mensen) en breng lekker veel tijd binnen door. Musea, coffeeshops, dat soort zaken.

Dan, mensen die denken te kunnen fietsen maar helaas.
En dan heb ik het over mijn mede Amsterdammers.
Die vinden zichzelf zo geoefend en belangrijk dat ze gewoon de regels mogen negeren. Ze rijden immers dagelijks naar hun kantoortje door deze stad en aangezien ze nooit een ongeluk hebben gehad zal hun rijgedrag wel in orde zijn.
Nee, nee, nee. De reden dat je nog geen ongeluk hebt gehad is omdat er mensen zoals ik zijn die zich wel aan de regels houden en waarde hechten aan hun fietsen en gezondheid en dus jouw fouten opvangen!
Nee, bellen op de fiets is niet handig. Je denkt misschien van wel maar wat je vergeet is dat je rustig de hele rijbaan in beslag neemt omdat je er geen erg meer in hebt. Nee, sms’en is ook allesbehalve handig omdat je namelijk niet meer naar voren kijkt.  En als je niet naar voren kijkt zie je dingen niet aankomen en moet je misschien wel ineens uitzwenken en dan zit je ineens in mijn wiel.
En ja, dat stoplicht, heul vervelend, absoluut, dat staat er niet voor de kat z’n k*t. Ik geef toe dat je soms voor Jan Doedel kan staan te wachten, die plekken zijn er inderdaad maar zo’n druk kruispunt, ik zeg, je leeft maar een keer, dus wees zuinig op je leven. Zo lang sta je er echt niet, misschien voelt het zo maar het is écht niet zo. En ga niet met je mooie nieuwe bel naar me staan rinkelen achter me als ik besluit dat mijn leven het wél waard is om te wachten op dat groene lampje. Het interesseert me echt geen drol dat je het geduld hebt van een hongerige hamster en niet op tijd van huis bent gegaan. Not my problem!
En als je afslaat, een straat in, een rotonde af, whatever, dan is het echt geen schande dit aan te geven. Je weet wel, met je arm de richting op wijzen waar je heen gaat. Serieus handig bedacht ooit door iemand en, dit wist je vast niet, er staat een boete op als je dit verzuimt!
Ja een boete, omdat het namelijk gevaarlijke situaties kan opleveren als je het niet doet en gewoon maar een beetje aanrommelt. En misschien leef jij graag wat dat betreft ‘on the edge’, ik niet.

Mijn oplossing?
Nja, voor elke scheet die je laat kan je een boete krijgen, ik zeg, politie, hoppa met die bonnenboekjes!
Of, iedereen moet een fietsexamen afleggen. Ik weet zeker dat de helft zakt.
Als we dan ook nog dit hele gebeuren gaan controleren wordt het vast een stuk veiliger op de weg.

Wat hebben we nog?
Ach ja, scooters.
Rete handige dingen wat mij betreft. Helaas niet in mijn bezit maar kan me goed voorstellen dat het wel wat doet voor de stadse mens.
Ook weet ik dat scooters wat harder gaan dan fietsers. En ook weet ik dat scooters (die van 45km/u) dan toch echt het beste gedijen op de autowegen in de stad. Dus, wat doe je op het fietspad?
En, waarom toeter je naar me als ik niet binnen de seconde opzij ga? En waarom toeter je naar me als je er hoe dan ook niet langs kan. Beetje zenuwachtig gedrag hè?
En zo nutteloos.
Ik sta er niet om bekend in het niks te kunnen verdwijnen.
En joh, waarom gaan die snorscooters toch zo hard? Die kunnen toch maar 25? Het valt tegenwoordig op als er een scooter voorbij komt die daadwerkelijk de benodigde begrenzing nog heeft.
Ben je zó ijdel dat die helm echt niet kan?
Ik heb niks tegen scooters in het algemeen (vele anderen wel, vandaar dat ik het even benadruk) maar, het feit dat je sneller kan dan een fiets en meer centen hebt neergelegd betekent niet dat je heer en meester bent op de weg.
Allesbehalve.

En dan. Wijs je iemand op zijn fout door ze te waarschuwen met je bel dan kan je een geïrriteerde blik krijgen of ze reageren überhaupt niet. Bij correct gebruik is een bel heel handig maar men negeert het geluid vaak want dat kan nooit voor hen bedoeld zijn toch?
Moet je jezelf bijna voor een auto werpen vanwege een SMS’end figuur die lekker aan het slingeren is (poep aan de rest toch?) en je zegt er iets van (netjes, nooit gaan schelden, ordinair en onintelligent) dan krijg je de meest nare ziektes naar je hoofd geworpen. Wat echt gek is want jij zit niet fout maar om wat voor reden dan ook moet je niet gaan zeiken tegen ze als zij jouw leven in gevaar brengen. Gewoon accepteren.
Moedeloos word je van dit soort egoïstische figuren.

Dus.
Wat is nu het doel van dit relaas?
Nou, ik ben er dus achtergekomen dat ik al deze irritaties een halt toe kan roepen.
Niet omdat de irritante medemens zich beter gaat gedragen maar omdat ik mezelf mijn negatieve gedrag ga afleren.
Wat helpt:
-Muziek. Niet te hard, je moet het verkeer nog kunnen horen, je moet kunnen horen dat mensen je eventueel zouden willen waarschuwen. (ik spreek uit ervaring, die knul hoorde me niet vanwege zijn geweldige muzak en zal nog wel een tijdje last van zijn knie houden, die auto gaf niet mee).
Zachtjes muziek op de achtergrond zeg maar. Kalmerend.
-De domheid van anderen accepteren. En dan mag je er best prat op gaan dat jij dus gewoon slimmer bent, een niveautje (misschien wel twee) hoger zit.
-Defensief rijden, ga ervan uit dat de rest dommer is dan jij bent, zie hierboven. Zoals al eerder gezegd, ga ervan uit dat je de fouten van anderen moet opvangen.

Ik probeer me hier aan te houden en ik heb gemerkt dat het ’t leven een stuk makkelijker maakt. Je bloeddruk hoort omlaag te gaan als je lekker naar huis of naar de kroeg fietst, niet omhoog omdat anderen niet sociaal kunnen zijn.
En ik accepteer het ook als het eens niet gaat, als de mensen toch té dom zijn.
Zoals vanmorgen.
Wat me tot dit verhaal inspireerde.

Zo, en dan ga ik nu eens lekker een potje in- en uitademen.
Want over een half uurtje mag ik de fiets weer op en proberen we alle goede voornemens weer opnieuw.