Harige Harries in het zand

De Harige Harries hadden geluk dit weekend.
Het bleek vrij makkelijk om met de auto van mijn nieuwe stadspaleis naar het strand van Bloemendaal te komen.
Het bazinnetje kon wel wat frisse wind gebruiken na een avondje bijpraten met miss Aurora. Avonden met deze dame zijn altijd goed en gaan ook altijd gepaard met wat glazen wijn hier en daar dus er moest even wat mist uit de hersenen geblazen worden.

Nu gaan de Harries bepaald niet vaak los. Dit hebben ze helaas aan henzelf te danken, het is gedrag wat we er tot vervelens aan toe nog niet uit hebben weten te krijgen.
Mazzel heeft zijn klokkenspel nog, met dank aan zijn baasje die (quote) nog puppies met hem wil krijgen... Een dubieuze uitspraak, maar goed, ik dwaal af. Omdat het klokkenspel nog vrolijk luidt is meneer hormonaal nogal aanwezig, zeg maar. Elke hond verdient aandacht, positief of negatief. En als ik zeg elke hond dan bedoel ik ook daadwerkelijk élke hond. En als deze medehonden niet in de buurt zijn maar wel in het zicht dan gaat meneer er met een flink gangetje op af want er moet aan anussen geroken worden. Uitgebreid.
En ja, dan kan er wel eens een weg moeten worden overgestoken en wat ook kan gebeuren is dat medehond niet de meest vriendelijke is. En Mazzel denkt dan wel dat hij een uit de kluiten gewassen bouvier is, we weten allemaal dat dit een leugen is. En we vinden hem aardig genoeg om hem nog een jaar of tig bij ons te hebben dus we voorkomen wat fatale ongelukkig door hem aangelijnd te houden.
Rozi is een ander verhaal.
Rozi heeft geen last van een klokkenspel, dit komt vooral door het feit dat ze een teefje is. Rozi is wél geholpen, Het baasje besloot dat het niet nodig was puppies met haar te krijgen...
En dus is Rozi hormonaal niet zo uitgedaagd als Mazzel dat is en de neiging om constant naar andere honden te moeten lopen voor wat genitaal gesnuffel is bepaald niet heftig aanwezig. Er is een zekere interesse maar geen hond zal warm worden van binnen vanwege haar interesse.
Lekker rustig zou je zeggen. Maar nee, Rozi heeft zo haar eigen problemen. Ze is namelijk nogal een scheiterd. Een bange poeperd. Een held op sokken. Een tutje.
Het is al vaker gebeurd. Ze loopt los, er komt een andere hond aan of er waait een blaadje over straat. Rozi panikeert, kijkt hoe ver wij zijn en hoe ver (iets anders) is en neemt de benen. Als we geluk hebben zijn wij dichterbij en rent ze dus naar ons toe om een strategische positie achter onze kuiten aan te nemen. Hebben we pech dan rent ze om het even een kant op, Als het maar wel zo snel mogelijk weg is van de plek des onheils, weg van dat ene blaadje dat daar dwarrelt of die sullig kijkende labrador die het ook allemaal niet snapt.
En ook dan kan daar dus een weg opdoemen, een auto, een onbekende straat en weg is het mutsje.
En dus gaan zij niet vaak los.

Maar, we wilden ze een fijn stuk strand toch niet ontzeggen. En we waren met z'n tweeën dus dat zou wel loslopen. En autowegen zouden niet echt in de buurt zijn. Enige obstakels zouden nog andere honden kunnen zijn.
En die waren er niet.
Geen idee waarom niet maar mooi meegenomen.

    
 

 

naïef bijv.naamw.Uitspraak: [naˈif]

Naïef.

Zo ben ik laatst genoemd door een persoon die dacht dat ze genoeg kennis over mij en mijn leven had om dit te kunnen bepalen.

Gebaseerd op alles waar mijn leven de afgelopen twee jaar door is bepaald zou ik mezelf absoluut dat labeltje niet willen geven. Ik heb gevochten, verdriet gehad, veel geleerd, nog wat meer verdriet gehad maar ben overtuigd gebleven van een aantal grote besluiten die ik heb genomen. En ja, er zijn ook een aantal besluiten waar ik op teruggekomen ben, absoluut.

Ik vermoed dat ik het label naïef van deze persoon heb gekregen omdat een van de grote besluiten die ik heb genomen er eentje is waar ík nog steeds achter sta en waar zíj het niet mee eens is. Nooit mee eens is geweest ook. En na twee jaar ben ik nog steeds niet op dat besluit terug gekomen. Sterker nog, ik vul dit besluit ook nog eens in op een manier die volkomen van mezelf is. Zonder adviezen van anderen heb ik een invulling gegeven aan dit grote besluit wat prima werkt momenteel. En dat is kennelijk niet goed te verwerken voor bepaalde mensen.

Lastig moet dat zijn.

En kennelijk wacht men op het mislukken van dit besluit en ondertussen ben ik dus naïef dat ik er niet vanaf wijk.

Naïef.

Hoe vaker je het woord gebruikt hoe stommer het klinkt.
Maar ja, niet iedereen kan leven zonder anderen te be- en veroordelen op gedrag en besluiten die niet binnen hun begrip liggen.

Het is vaak makkelijker om naar anderen te kijken en hen een oordeel te geven dan naar je eigen situatie te kijken en daar iets aan te doen. Het punt waarop je anderen begint te bekritiseren op het feit dat zij een ander maar leuk leven leiden, niet zoals jij dat zou doen, is het punt waarop je er vanuit kan gaan dat er iets scheef zit in jouw leven.

En als je weet dat iemand aanspreken op dit gedrag op geen enkele wijze zal worden geaccepteerd en/of opgepakt (op dit moment) dan kan je je hier maar beter bij neerleggen en doorgaan met je goede besluiten.