Stom en leuk

Er zijn een paar dingetjes stom sinds de laatste keer bloggen.

Ten eerste, ik zou het zeer waarderen als het lot/het leven niet random mensen uitkoos om te treiteren met een levensbedreigende ziekte.

De laatste selectie staat me wederom niet aan.

Geen details want dit is niet mijn verhaal om te vertellen maar ik baal er goed van dat dit iemand is overkomen die ik erg graag mag, me na staat en dit absoluut niet verdient.

Absoluut stom.

Ook stom is hoe de mensheid momenteel met elkaar om gaat. We lopen in de ene mars na de andere om te herdenken, om een punt te maken, om onze schrik te delen, om onze verontwaardiging te tonen, we lopen ons de gaten in de schoenen.

Ik sta hier zeker achter maar loop niet meer mee tot we 1 enorme loop organiseren voor alles wat kut met peren is in de wereld.

Voor vermoorde cartoonisten, voor vermoorde kinderen, voor vermoorde dieren, iedereen die door de hebzucht en (religieuze) domheid van anderen zijn omgekomen.

Je kan niet voor het ene wel lopen en voor het andere niet. Dan ben je ofwel dagelijks bezig met een stille tocht of je voelt je schuldig omdat je ook je leven wilt leiden en niet overal voor kan gaan lopen.

Ongekend stom.

Stom is dat ik zoveel ben aangekomen. Omdat ik gezonder ben gaan leven. En aankomen is niet gezond. Dus wat schiet ik daar nou mee op!

Oh maar wacht, ik kan er zelf iets aan doen…
Stom van mezelf dus.

 ***

Leuk zijn de onverwachte avondjes met vriendinnen en dat mijn vriendinnetje die mijn expat maatjes niet zo goed kent toch gewoon mee gaat omdat ze behoefte had om te lachen.

Omdat mijn vriendinnetjes leuk zijn en ze zomaar gezellige huisdieren kunnen hebben die het zowaar nog leuker maken dan het al is.
Leuk leuk leuk.

(Leuk is ook hoe deze avondjes meestal eindigen in mensen met paarse lippen en tanden van de rode wijn, niemand het spelletje meer begrijpt wat we aan het doen waren, alle pizza op is en het gesprek weer eens is geëindigd in wederzijds begrip over hoe we mannen niet begrijpen)
***

Ook leuk, dat mijn ene vriendinnetje de ander succes en sterkte wenst via de Whatsapp met haar operatie terwijl ze elkaar net 2 minuten geleden hebben leren kennen. Mijn vriendinnetjes zijn sociaal en hebben allemaal een goed karakter, dat zegt ook wel wat over mij!

Gewoon leuk.
***

Met mijn familie om de tafel zitten om een simpel spelletje te spelen waar ik van in mijn broek pies van het lachen. Hebberig word van iets wat ik helemaal niet wil hebben en uiteindelijk vol onbegrip mijn buit thuis uitpak om ergens in een doos te leggen en te zweren dat ik het volgende jaar weer terugbreng op tafel.Meer dan leuk.

(Leuk, maar hoe kan het toch dat je er zo enorm hebberig van wordt, of je het leuk vindt of niet, je moet dat ene ding hebben en er is altijd die ene sneue stapel die maar niet wil groeien of die nutteloze dingen jongt en waarom is er altijd 1 iemand die nooit eens een 1,3,6 gooit zodat er een cadeautje kan worden geopend van die persoon en hoezo drinken we toch altijd net die ene teveel en waarom zijn pepernoten toch zo lekker en waarom blijf ik pinda’s eten die ik eigenlijk niet lekker vind…)

***

Leuk is het dat ik nog steeds geen sigaret heb aangeraakt.

Dat komt neer op 323 niet gerookte sigaretten, € 95,- bespaarde centen en 100% verbeterde ademhaling, dat laatste is meer een gevoel maar toch.

En de verleiding is soms groot. Soms zo groot dat ik denk dat eindelijk het moment is gekomen waarop ik bezwijk maar toch gebeurt het niet.
***

Leuk, altijd leuk en vaak het allerleukst zijn mijn muppets, een onuitputtelijke bron van liefde en trouw, soms stout maar meestal lief en altijd grappig.

En standaard in voor een knuffelsessie, spelen of eten.

Altijd blij als je er weer bent, of je nu na een uur weer thuis komt of je komt net van de wc af. Standaard ‘s morgens een natte neus in je nek van een figuurtje die gelukkig is met het feit dat je wakker bent zodat de eerste aai van de dag gegeven kan worden.

En een dankbaar onderwerp voor foto’s, zittend, slapend, starend, spelend, het is altijd goed.Altijd.

2015

Mijn lichaam was er duidelijk klaar mee, het kwam in opstand.
Er werd geprotesteerd en liet zich niet meer opzij zetten of vergoelijken.
Eerst werd ik zomaar misselijk. Uit het niks kreeg ik soms plotsklaps het idee dat ik over moest geven, eerst dacht ik nog een griepje te hebben maar na een aantal weken dacht ik er wat anders over.
Ik begon me steeds benauwder te voelen. Niet echt druk op de borst maar wel soms een pijnlijke steek en ik kon niet altijd zo vrijuit ademen als ik normaliter kon. Daar denk je meestal niet bij na, die vrijheid om te ademen, totdat deze (soms) weg is. Dat je in bed ligt en kortademig wordt. Niet kortademig zoals je hebt als je flink hebt gerend of gesport, nee, het is een band die zich eventjes aantrekt waardoor je niet de zuurstof in je longen kan halen die nodig is. De volgende teug moet het geheel dan compenseren. Ik was al gewend dat ik dit af en toe beleefde door de dag heen maar in bed, liggend, in ruste, zou het toch niet moeten gebeuren?
Overdag natuurlijk ook niet, laten we eerlijk wezen.
Als ik iets inspannend moest doen, al was het alleen maar bukken ofzo, dan compenseerde ik dat van te voren al door mijn ademhaling aan te passen. En dan rustig weer uitademen als ik weer rechtop stond.
En dan het schuldgevoel wat steeds heftiger van zich liet horen.
Zieke mensen die er niks aan kunnen of konden doen, vette pech hebben of hadden. En ik, niet ziek voor zover ik weet maar wel mezelf een grotere kans geven dodelijk ziek te worden. De mensen die dan vol verdriet zouden achterblijven met de wetenschap dat ik het mezelf zou hebben aangedaan.
Mensen die wel donor zouden willen zijn maar niet willen dat hun schone longen eventueel terecht komen bij een zieke roker want die verdient het niet. Een van die mensen die zo denkt is mijn geliefde en dat komt best hard aan, hij zou zijn schone longen niet aan mij willen geven want ik heb die van mij zelf verpest door alle teer die ik ertegenaan heb gerookt. Ik kan hem met de beste wil van de wereld geen ongelijk geven.
En ook hoop ik dat hij zijn eigen longen nog heel lang mag gebruiken, moet even genoteerd staan.
Als mijn honden er waren rookte ik niet in huis, dan deed ik de balkondeur open en ging ik naar buiten hangen. Op gegeven moment lag er een imposante berg natte en verkleurde peuken.
Ranzig.
Geen idee hoe lang dit proces al gaande was maar ik kon er niet meer van genieten. Niet echt. Soms nog wel, Gezelligheid zorgde ervoor dat ik er nog van kon genieten. Maar, gezelligheid en dan even in je eentje gaan roken om daarna jezelf te ruiken als je weer binnen bent, mwah,,,
Ranzig.
Ik begon er aan te denken dat stoppen misschien wel een puik plan zou zijn.
Maar ik wil ook afvallen. En dat is geen al te beste combi eigenlijk.
Maar ja, zo zou er altijd wel wat zijn.
Ik liet af en toe mijn gedachten er overheen gaan.
En toen stond ik op het dak van mijn geliefde met een vriendin het nieuwe jaar in te luiden en had ik er nog twee in mijn pakje.
Nog twee sigaretten. Ik heb ze beiden opgerookt, de tweede maar half want het was een beetje koud daar. En ik dacht, laat ik het eens proberen. In principe baseer ik stoppen of beginnen met iets niet op een datum maar ik zat er al zo lang aan te denken, het moest er eens van komen. En dan is 1-1-2015 wel een mooie datum.

En nu, nu ben ik al 12 dagen en 15 uren gestopt met roken, aldus de app.
En ja, ik vind het zeker af en toe zwaar, niet zo zwaar als ik had gedacht maar het gaat niet zonder slag of stoot.
Maar het gaat wel. En als je al zover bent is het doodzonde die ene tussendoor stiekem toch te doen.
De nicotine is al uit mijn lijf verdwenen, alle koolmonoxide is weg, mijn longen zijn aan de grote schoonmaak begonnen (al hoest ik niet), over een tijdje hoop ik te merken dat ik fitter ben, dat mijn huid mooier wordt, dat soort dingen. Zonde om op te geven. En oh ja, ik wil niet mijn eigen risico op dodelijke aandoeningen weer doelbewust verhogen.

Als het gezellig is heb ik het moeilijk maar ik kan het ook vergeten.
Als ik op mijn werk zit heb ik het moeilijk want het was een fijn rustpuntje.
Thuis achter de computer vind ik het moeilijk want dat was fijn. Helemaal met een glas wijn erbij.

Maar, ik compenseer alles met de trots die ik voel.
Ik ben trots op mezelf.En da's best leuk.

Zo hophop!

Even een veer in mijn eigen achterwerk!