Life
Vragen en antwoorden
Als je voor dierenwelzijn werkt krijg je nog wel eens vreemde en domme vragen.
Vooral domme helaas...
Soms verdienen ze dan ook een dom antwoord.
Deze mag niemand onthouden worden vind ik!
(achternamen zijn maar even 'bla' geworden, behoeft vast geen uitleg toch?)
Vraag:
Vooral domme helaas...
Soms verdienen ze dan ook een dom antwoord.
Deze mag niemand onthouden worden vind ik!
(achternamen zijn maar even 'bla' geworden, behoeft vast geen uitleg toch?)
Vraag:
-----Oorspronkelijk bericht----- Van: Cornelis Bla [mailto:bla@kpnmail.nl] Verzonden: vrijdag 11 mei 2012 18:35 Aan: info@sophia-vereeniging.nl Onderwerp: Recht van Overpad L.S. Wat is er bij U bekend over recht van overpad voor katten in tuinen en tuincomplexen. Hatelijk dank voor uw reaktie, Hr. C. Bla Bla Bla Utrecht E-mail: bla@kpnmail.nl
Het begint al lekker met 'hatelijk dank', maar, vooruit, tikfoutje. De vraag zelf, toe nu! Mijn antwoord:Geachte heer Blomhert, Een recht van overpad is het recht dat u heeft om gebruik te maken van (een deel van) de grond van iemand anders. Heeft de kat recht van overpad? Dan mag de kat over de grond van de buren lopen of fietsen om bij zijn huis of ander eigendom te komen. Mocht de kat dit recht van overpad niet hebben dan is dit natuurlijk niet toegestaan en zal de kat een andere manier moeten vinden om naar zijn bestemming te komen. Als de kat zich niet aan de regels houdt is een goed gesprek op zijn plaats. Mochten de kat en u er samen niet uitkomen dan kunt u bemiddeling krijgen. Denk in dit geval aan een afgestudeerde hond of, in sommige gevallen, een onpartijdig konijn. Mocht de kat in zijn geheel niet reageren, bedenk dan dat het een KAT is en waarschijnlijk geen Nederlands spreekt. Met vriendelijke groet,Of ik mijn antwoord echt heb verzonden? Het blijft een vraag, wie weet leest mijn baas ook mee :)
Witte onderbroeken
Voordat je een mening er uitgooit moet je eerst kennis hebben van hetgeen je wil bekritiseren.
Dat is mijn mening althans, je moet alles met goed fatsoen kunnen funderen, niet domweg wat gaan schreeuwen.
Dus, toen ik weer eens een keertje televisie besloot te kijken en een aankondiging zag van een nieuw programma met Patricia Paay besloot ik na mijn eerste rillingen eerst eens dit nieuwe staaltje te gaan kijken. En daarna mijn gefundeerde mening te geven.
Ik moet zeggen, dit vond ik erg moeilijk. Ik zal even uitleggen waarom.
Het programma gaat over vrouwen van boven de 40 die een relatie aangaan met een (veel) jongere man. Mevrouw Paay leidt dit in met de opmerking dat niemand opkijkt van een oudere man met een jongere vrouw maar een oudere vrouw met een jonge(re) man trekt nog altijd veel bekijks, en dat mag niet meer kunnen in deze tijd!
Eerlijkheid gebied mij toe te geven dat ik van beide zaken nog immer een beetje opkijk. Vooral als het gaat om van die echt oude mannen/vrouwen die duidelijk hier naar op zoek zijn geweest. Dat vind ik altijd een beetje sneu en ze zijn zo goed herkenbaar. Aan de andere kant komt het natuurlijk ook voor dat je domweg verliefd wordt op iemand, dolverliefd, niet-meer-terug-te-draaien verliefd en dan blijkt diegene veel jonger te zijn. Als die liefde dan wederzijds is dan zeg ik, ga heen en wees gelukkig saampjes!
Maar die mensen die hebben besloten dat ze niks anders meer willen vanwege wat voor reden dan ook, het zal zó zijn en niet anders, die kunnen wat op mijn irritaties werken.
En zo'n dame zat er in die promo. De eerste dame die je ziet is een DJ die er absoluut goed uitziet voor haar 43 jaren oud, lekker bezig met haar ding, niks geks. Maar die tweede... Getverdemme!
Duidelijk niet tevreden met het feit dat ze geen 20 meer is, niet geïnteresseerd kleding te kopen die daadwerkelijk haar kont kunnen omvatten en een vieze, vette, doorrookte, hijgerige lach. Zo eentje waarvan je dan denkt, 'hopelijk overleeft ze 't weer'.
En die, die vindt het nodig te verklaren dat mannen van haar eigen leeftijd vies zijn. Vies! En dan zegt ze, 'ik moet er niet aan denken, van die witte oude mannen onderbroeken' en dan dus die vieze, vette lach er achteraan en het enige waar je aan kan denken is die 60+ reet van haar en hoe groot haar ondergoed zou moeten zijn die te kunnen omhelzen. Is vast geen niemendalletje.
Normaliter interesseert het me niet hoe groot of klein je bent maar als je het nodig vindt zo je mening te verkondigen dan vráág je er om.
Maar goed, niet gekeken is altijd mis. Ik heb van huis uit meegekregen dat je niet mag klagen over iets waar je niets van weet, je mag niet klagen over politiek als je niet stemt en je mag niet klagen over televisie zolang er een uit knop op zit.
En dus heb ik een poging gedaan. Op zaterdagavond nog wel. Dat ik niet iets beters te doen had lag volledig aan de kater die ik nog aan het uitzitten was van de avond ervoor. En de avond daar weer voor.
En echt, ik heb het geprobeerd. Ik ben diep gaan zuchten, heb geprobeerd te aarden, heb door mijn vingers heen gekeken, heb mijn honden tegen me aangetrokken, het hielp niet. Zo vies als ik dat hijgerige mens vond, La Paay is erger. Vele malen erger.
Wat een nietszeggende, domme, uitgeknepen muts. Na zo'n 300 jaar in het vak is ze weinig opgeschoten.
Een of ander vreemd Amerikaansachtig accent. Waarschijnlijk omdat ze ooit eens in de USA heeft gewoond, met haar Nederlandse man en kind, dan ram je dat accent er gewoon niet meer uit kennelijk.
En dus, nog voor de reclame, heb ik eieren voor mijn geld gekozen en heb de UIT knop gebruikt.
Wat een opluchting, zelfs de honden keken net wat gezonder uit hun ogen!
Tja, en zodoende heb ik dus nog steeds geen gefundeerde mening kunnen vormen.
Jammer hoor.
Dat is mijn mening althans, je moet alles met goed fatsoen kunnen funderen, niet domweg wat gaan schreeuwen.
Dus, toen ik weer eens een keertje televisie besloot te kijken en een aankondiging zag van een nieuw programma met Patricia Paay besloot ik na mijn eerste rillingen eerst eens dit nieuwe staaltje te gaan kijken. En daarna mijn gefundeerde mening te geven.
Ik moet zeggen, dit vond ik erg moeilijk. Ik zal even uitleggen waarom.
Het programma gaat over vrouwen van boven de 40 die een relatie aangaan met een (veel) jongere man. Mevrouw Paay leidt dit in met de opmerking dat niemand opkijkt van een oudere man met een jongere vrouw maar een oudere vrouw met een jonge(re) man trekt nog altijd veel bekijks, en dat mag niet meer kunnen in deze tijd!
Eerlijkheid gebied mij toe te geven dat ik van beide zaken nog immer een beetje opkijk. Vooral als het gaat om van die echt oude mannen/vrouwen die duidelijk hier naar op zoek zijn geweest. Dat vind ik altijd een beetje sneu en ze zijn zo goed herkenbaar. Aan de andere kant komt het natuurlijk ook voor dat je domweg verliefd wordt op iemand, dolverliefd, niet-meer-terug-te-draaien verliefd en dan blijkt diegene veel jonger te zijn. Als die liefde dan wederzijds is dan zeg ik, ga heen en wees gelukkig saampjes!
Maar die mensen die hebben besloten dat ze niks anders meer willen vanwege wat voor reden dan ook, het zal zó zijn en niet anders, die kunnen wat op mijn irritaties werken.
En zo'n dame zat er in die promo. De eerste dame die je ziet is een DJ die er absoluut goed uitziet voor haar 43 jaren oud, lekker bezig met haar ding, niks geks. Maar die tweede... Getverdemme!
Duidelijk niet tevreden met het feit dat ze geen 20 meer is, niet geïnteresseerd kleding te kopen die daadwerkelijk haar kont kunnen omvatten en een vieze, vette, doorrookte, hijgerige lach. Zo eentje waarvan je dan denkt, 'hopelijk overleeft ze 't weer'.
En die, die vindt het nodig te verklaren dat mannen van haar eigen leeftijd vies zijn. Vies! En dan zegt ze, 'ik moet er niet aan denken, van die witte oude mannen onderbroeken' en dan dus die vieze, vette lach er achteraan en het enige waar je aan kan denken is die 60+ reet van haar en hoe groot haar ondergoed zou moeten zijn die te kunnen omhelzen. Is vast geen niemendalletje.
Normaliter interesseert het me niet hoe groot of klein je bent maar als je het nodig vindt zo je mening te verkondigen dan vráág je er om.
Maar goed, niet gekeken is altijd mis. Ik heb van huis uit meegekregen dat je niet mag klagen over iets waar je niets van weet, je mag niet klagen over politiek als je niet stemt en je mag niet klagen over televisie zolang er een uit knop op zit.
En dus heb ik een poging gedaan. Op zaterdagavond nog wel. Dat ik niet iets beters te doen had lag volledig aan de kater die ik nog aan het uitzitten was van de avond ervoor. En de avond daar weer voor.
En echt, ik heb het geprobeerd. Ik ben diep gaan zuchten, heb geprobeerd te aarden, heb door mijn vingers heen gekeken, heb mijn honden tegen me aangetrokken, het hielp niet. Zo vies als ik dat hijgerige mens vond, La Paay is erger. Vele malen erger.
Wat een nietszeggende, domme, uitgeknepen muts. Na zo'n 300 jaar in het vak is ze weinig opgeschoten.
Een of ander vreemd Amerikaansachtig accent. Waarschijnlijk omdat ze ooit eens in de USA heeft gewoond, met haar Nederlandse man en kind, dan ram je dat accent er gewoon niet meer uit kennelijk.
En dus, nog voor de reclame, heb ik eieren voor mijn geld gekozen en heb de UIT knop gebruikt.
Wat een opluchting, zelfs de honden keken net wat gezonder uit hun ogen!
Tja, en zodoende heb ik dus nog steeds geen gefundeerde mening kunnen vormen.
Jammer hoor.
What a dog wants
Hoe is het toch zo gekomen dat onze honden denken dat ze de vrijheid hebben te doen wat ze willen?
Voor alles wat ze willen hebben ze zo hun manieren om dit aan te geven en als je niet reageert...
Het begint 's morgens.
Zodra je ietwat meer begint te bewegen, dit kan betekenen dat je een wenkbrauw optrekt, even in je ogen wrijft of meer hersenactiviteit hebt dan het moment daar voor, komt er eentje het hele gebeuren even verkennen.
Als er behoefte is aan een voorzichtige benadering dan werpt Mazzel zich op deze taak.
Er wordt wat gerekt en gestrekt en heel langzaam sluipt meneer naar me toe, gaat naast me liggen en strekt en rekt nog eens een keer extra, pootjes op mijn arm, neusje tegen mijn wang. Als ik niet meteen reageer (ofwel, als ik niet meteen mijn ogen open gooi en hem begin te aaien) dan zal het strekken zich nog eens herhalen. Wordt dit 'm ook niet dan zal hij ter plekke weer in slaap vallen en het later nog eens proberen. Is het allemaal wel gelukt dan voegt een enthousiaste Rozi zich in het gezellige ochtend ritueel en is geen enkele kans meer nog even door te maffen.
Als er behoefte is aan een wat brutere benadering dan gooit kleine Rozi zich in de strijd.
Bij het minste geringste teken van leven loopt ze zo enthousiast als een klunzige olifant naar me toe en werpt zich met haar hele gewicht op mijn borst. Trappelend van ongeduld want het is wel zaak haar meteen even te aaien, in ieder geval erkennen dat zij zich daar bevindt. Op zich is een kleine blik om te beginnen wel al goed maar liever wil ze direct in de knuffelmodus.
Als er niet meteen actie wordt ondernomen zal ze nog een paar keer zichzelf afzetten om te checken of het echt niks wordt, nog een paar keer schattig gapen maar als ze de hoop opgeeft valt ze ter plekke gewoon weer in slaap om het later nog eens te proberen.
Is het geheel wel succesvol dan komt Mazzel er gezellig bijliggen, de kwispels zijn genoeg om de ochtendluchtjes weg te wapperen en een fijn briesje door het pand te laten gaan. Het enige dat ze dan nog wensen is dat men de bedstee daadwerkelijk verlaat.
Is dat moment eindelijk daar dan gaan ze gek genoeg eerst van puur enthousiasme in de mand liggen waarna je ze met mand en al de huiskamer in mag slepen.
Hoe dan ook, vroeg of laat krijgen ze precies wat ze willen. Soms duurt het wat langer dan hun voorkeur heeft maar ze hebben een geduld en een doorzettingsvermogen waar wij een moord voor zouden doen.
Scheid afnemen
Afscheid nemen gaat op vele manieren en heeft vele onderwerpen.
Ik heb besloten vanavond afscheid te nemen van al het verdriet, alle pijn en alle hoop die gevestigd is op het verleden.
Op vele manieren heb ik getracht op basis van het verleden het heden te bouwen. Dat lukt niet. Er zijn teveel zaken mee verbonden die me niet gaan helpen. Het verleden is waar het mis ging. Het verleden is ook waar zaken goed gingen en die voorbeelden mogen worden meegenomen maar het mag niet leiden waar ik nu, op dit moment, naar toe wil werken.
Het is klaar. En niet mooi geweest.
Meer dan een maand aan verdriet, zonder enig resultaat waar ik wat aan heb.
Behalve dan, de rouw. Rouw is nodig geweest om te verwerken wat mij tegenhield mezelf weer te worden. Alleen herkende ik het niet als rouw, en dat had ik beter wel kunnen doen. Maar, gedane zaken nemen geen keer. En dus zal ik het verdriet dat ik had gaan zien als rouw, het verwerken van alles wat er is gebeurd.
En wat er allemaal is gebeurd in de afgelopen jaren was niet niks.
Dat moet wel allemaal een plek vinden.
Ik ga mijn best doen. En het zal lukken ook.
Want zo werkt het nu eenmaal uiteindelijk bij mij.
Ik heb besloten vanavond afscheid te nemen van al het verdriet, alle pijn en alle hoop die gevestigd is op het verleden.
Op vele manieren heb ik getracht op basis van het verleden het heden te bouwen. Dat lukt niet. Er zijn teveel zaken mee verbonden die me niet gaan helpen. Het verleden is waar het mis ging. Het verleden is ook waar zaken goed gingen en die voorbeelden mogen worden meegenomen maar het mag niet leiden waar ik nu, op dit moment, naar toe wil werken.
Het is klaar. En niet mooi geweest.
Meer dan een maand aan verdriet, zonder enig resultaat waar ik wat aan heb.
Behalve dan, de rouw. Rouw is nodig geweest om te verwerken wat mij tegenhield mezelf weer te worden. Alleen herkende ik het niet als rouw, en dat had ik beter wel kunnen doen. Maar, gedane zaken nemen geen keer. En dus zal ik het verdriet dat ik had gaan zien als rouw, het verwerken van alles wat er is gebeurd.
En wat er allemaal is gebeurd in de afgelopen jaren was niet niks.
Dat moet wel allemaal een plek vinden.
Ik ga mijn best doen. En het zal lukken ook.
Want zo werkt het nu eenmaal uiteindelijk bij mij.
To think or not to think
Kan je soms ook teveel over iets nadenken?
Ik denk het wel, zeker als het betekent dat je daar dan ook weer teveel over gaat praten.
Soms moet je gewoon het leven beleven en dóen, in plaats van alles platberedeneren.
En ik denk dat die tijd nu wel is aangebroken. Ik merk dat ik er geen energie meer uit haal en dat ik er zelfs af en toe meer van ga twijfelen en ongelukkig er van wordt.
Als je over een onzekere situatie praat dan zijn de eventuele uitkomsten eindeloos en dat merk je ook aan de gesprekken die daardoor ook eindeloos worden. En nooit durft men te praten over de positieve uitkomsten, uit angst iemand teveel hoop te geven.
Maar, uiteindelijk ga ik natuurlijk wel voor die positieve uitkomst, dat is waar ik (we) zo keihard voor aan het werk zijn. En dat vergeet ik soms wel eens omdat ik me zo vaak bezig hou met alle eventuele negatieve scenario's. Het zuigt energie en het leven is stukken minder leuk dan het zou kunnen zijn. In plaats van me te verheugen op iets maak ik me constant zorgen over de negatieve kant ervan die ook zou kunnen gebeuren, zo roep je het bijna over jezelf af.
Ik denk dat het belangrijk is dat ik me er op ga richten het leven wat lichter in te zien, zelfs al is het niet echt heel licht nu, het heeft geen zin om een situatie die onzeker is nog zwaarder te maken door alle doemscenarios te gaan overbelichten.
Dus, genieten van hetgeen wel leuk en positief is en niet meteen allerlei dingen bedenken die de leuke dingen zwarter kunnen maken.
Minder nadenken, da's ook zo wat, hoe doe je dat dan?
Afdwingen denk ik, jezelf bezig houden.
En lol hebben :)
Ik denk het wel, zeker als het betekent dat je daar dan ook weer teveel over gaat praten.
Soms moet je gewoon het leven beleven en dóen, in plaats van alles platberedeneren.
En ik denk dat die tijd nu wel is aangebroken. Ik merk dat ik er geen energie meer uit haal en dat ik er zelfs af en toe meer van ga twijfelen en ongelukkig er van wordt.
Als je over een onzekere situatie praat dan zijn de eventuele uitkomsten eindeloos en dat merk je ook aan de gesprekken die daardoor ook eindeloos worden. En nooit durft men te praten over de positieve uitkomsten, uit angst iemand teveel hoop te geven.
Maar, uiteindelijk ga ik natuurlijk wel voor die positieve uitkomst, dat is waar ik (we) zo keihard voor aan het werk zijn. En dat vergeet ik soms wel eens omdat ik me zo vaak bezig hou met alle eventuele negatieve scenario's. Het zuigt energie en het leven is stukken minder leuk dan het zou kunnen zijn. In plaats van me te verheugen op iets maak ik me constant zorgen over de negatieve kant ervan die ook zou kunnen gebeuren, zo roep je het bijna over jezelf af.
Ik denk dat het belangrijk is dat ik me er op ga richten het leven wat lichter in te zien, zelfs al is het niet echt heel licht nu, het heeft geen zin om een situatie die onzeker is nog zwaarder te maken door alle doemscenarios te gaan overbelichten.
Dus, genieten van hetgeen wel leuk en positief is en niet meteen allerlei dingen bedenken die de leuke dingen zwarter kunnen maken.
Minder nadenken, da's ook zo wat, hoe doe je dat dan?
Afdwingen denk ik, jezelf bezig houden.
En lol hebben :)
Absolute Yoga
Wat zei ik ook alweer in mijn vorige post? Ik hou er niet van om te zweten met vreemden?
Juist ja.
Dus, afgelopen woensdag ben ik naar Absolute Yoga geweest.
Ten eerste, ik ga zeker nog eens terug, ik voelde me goed erna en ben ervan overtuigd dat dit gezond is voor lijf en ledematen en niet te vergeten, mijn grijze massa.
Maar er waren wel wat dingetjes... Als ik samen met een bekende was geweest had ik in mijn broek geplast van het lachen...
Het begon met de dame die samen met me binnen kwam, net als ik iemand die voor het eerst hot yoga ging proberen. Om wat voor reden dan ook doen ze bij AY alles in het Engels, de website en ook de formulieren die je moet invullen voor je mee kan doen.
Deze dame had duidelijk geen talenknobbel en was er ook een beetje verbolgen over. Toegegeven, zou zomaar handig kunnen zijn om de zaken ook in het Nederlands neer te zetten gezien het feit dat je je in Nederland bevindt maar ok.
Een van de medewerksters deed haar best me van alles te vertellen over de studio maar werd na elke zin onderbroken door de dame die moest weten of adress hetzelfde was als adres, accept was toch accepteren en zip code was geheimtaal voor die arme muts.
Eenmaal aangekomen bij de kleedkamer was ik kwijt hoe laat het was en ben ik me maar meteen gaan omkleden en in de zaal gaan zitten.
Daar waren al twee dames aanwezig die in stilte naar zichzelf zaten te staren in de enorme spiegels die aan alle kanten hangen. Ietwat confronterend maar daar had ik maar even poep aan.
Het was al aardig warm, zo'n warmte als een enorm hete zomerse dag, dat je liever zo mijn mogelijk beweegt vanwege de kans op smelten.
Een goed moment om even lekker relaxed met je ogen dicht te wachten maar toen ik ze open deed zag ik dat dit moment door de kenners werd benut om de benen eventjes in de nek te gooien. Heel rustig pakte een van hen hun voet en bracht deze in slowmotion tot net achter hun oren.
Nu wist ik zeker dat ik nog wel een paar keer zou komen want als ik dit ooit zou kunnen! Dat brengt toch allerlei voordelen met zich mee zou ik zo zeggen.
Langzaamaan vulde de zaal zich met vrouwen die gelukkig niet allemaal ledematen op plekken legden waar ze eigenlijk niet horen.
Uiteindelijk kwamen er ook twee heren binnen, beiden in niet meer gekleed dan een klein, kort, zwart broekje.
Geen shirt.
Jakkie.
Het gaat 40 graden worden, een shirtje maakt dan ook niks uit. We zijn niet op het strand.
En dat broekje? Echt? Je gaat jezelf in de meest vreemde bochten wringen in een broekje waar het hele klokkenspel en klepel zo uit kan ontsnappen?
Nogmaals, jakkie.
Jakkiebah.
En natuurlijk ging een van hen voor me staan.
En ja, het uitzicht was geen pretje. Geen idee hoe de houding heet maar het houdt in dat je met je kont omhoog zit en naar voren moet kijken.
Degene voor je doet dit dus ook.
Smakelijk eten.
Maar goed, het was niet anders.
Ik heb het vrij lang allemaal volgehouden, ik stond er zelf verbaasd over. Al schrok ik elke weer als ik mezelf in de spiegel zag want uiteindelijk leek ik zo'n beetje paars te worden!
Het laatste kwartier van de 90 minuten heb ik er een paar moeten overslaan omdat ik serieus dacht onderuit te gaan, je hele lijf naar achteren strekken en je hoofd erbij in 40 graden kan dat wel met je doen dus ik koos er af en toe voor om mijn lijf wat rust te gunnen in de enige positie van welke ik de naam nog weet, savasanna, of zoiets dergelijks althans. Dit hield niet meer in dan op je rug liggen en ademen, deze had ik vrij snel onder de knie.
Al met al vond ik het wel lekker om te doen, echt 90 minuten helemaal met jezelf bezig zijn.
Dus, ja, ik ga terug en beslis na de derde keer of dit iets is wat ik door ga zetten.
Lui
Ochtendluiheid....
Maar niet voor heel lang, om 09.30 uur yoga, ben zeer benieuwd!
Heb nu een aantal mensen gesproken, de ene helft heeft het over kotsen en flauwvallen, de andere over hoe heerlijk het is.
We gaan maar eens een eigen mening vormen hierover.
Eerst maar eens koffie.
Maar niet voor heel lang, om 09.30 uur yoga, ben zeer benieuwd!
Heb nu een aantal mensen gesproken, de ene helft heeft het over kotsen en flauwvallen, de andere over hoe heerlijk het is.
We gaan maar eens een eigen mening vormen hierover.
Eerst maar eens koffie.
To groove or not to groove
En toen was het echt tijd om die groove weer terug te krijgen...
Veel gebeurd, teveel om op te noemen, teveel dat ik niet wil opnoemen. Laten we het daar maar op houden.
Hoe doe je dat, je groove terugkrijgen? Veel mensen die me goed kennen vertellen me dat ik mezelf weer moet worden, alsof ze me vertellen dat ik even boodschappen moet gaan doen. Ga er maar eens aan staan, jezelf terugvinden.
Weet ik überhaupt wel hoe ik mezelf verloren ben is de vraag.
Ja, ik heb wel een idee daarvan, maar dat maakt de vraag hoe je jezelf terug moet vinden niet veel duidelijker. Waar ben ik in de tussentijd gebleven dan?
Geen idee, ik was in ieder geval niet daar waar ik moest zijn.
Wat een gedoe.
Nu is dus de vraag hoe ik dit ga aanpakken.
Mijn plan van aanpak op dit moment is domweg op zoek te gaan. Er zijn een aantal dingen waarvan ik verwacht mezelf te kunnen worden.
-Luisteren naar mezelf. Waar heb ik echt zin in, wat doe ik graag, waar heb ik lol in? Wat ik daarmee bedoel, is dat ik echt de dingen wil doen en ondernemen die ik echt wil, niet opgelegd door anderen. Heb ik zin om iets te gaan drinken met iemand, dan doe ik dat, wil ik liever thuis wat tijd voor mezelf dan mag dat ook. Dat betekent niet dat ik saai of een huismus ben, ik moet naar mezelf luisteren.
-Werken aan een positievere blik op het leven. Die heb ik altijd wel gehad. Ik ben nooit iemand geweest die alleen maar lachend door het leven ging maar ik had wel een positieve kijk op hoe de zaken er voor stonden en ging graag van het beste uit. Momenteel verwacht ik meer het ergste van alles wat er gebeurd. Ik lijk geen positieve uitkomst meer te kunnen verwachten, van wat dan ook, en dat negatieve, dat is funest, zuigt al je energie. Ik neem zoveel voorschotten op mijn sores, erg vermoeiend. Kwestie van gedachten afdwingen, ik denk dat dat kan, kwestie van oefening en doen.
-Mijn zelfvertrouwen opkrikken. Dit heeft momenteel veel te maken met mijn uiterlijk. Ik voel me geremd door lichaam zowel letterlijk als figuurlijk. Ook al ben ik 12 kilo afgevallen, ik ben er nog niet. Ik voel me letterlijk geremd omdat ik niet de kleding kan dragen die ik wil, ik voel me geremd in mijn bewegingsvrijheid door het vet dat in de weg zit en ik voel me niet vrouwelijk. Ik voel me figuurlijk geremd omdat ik me niet aantrekkelijk voel, iets wat ik wel altijd heb gehad. Ik vind het prettig me aantrekkelijk te voelen en dat doet mijn hele gemoed goed. Misschien wat oppervlakkig maar daardoor niet minder waar!
Goed.
Nog geen geweldige PVA maar het is iets.
De eerste twee zaken hebben vooral te maken met mijn grijze massa, die moet ik onder controle zien te krijgen. Zoals gezegd, kwestie van afdwingen, vermoeiend maar waar.
Voor wat betreft het zelfvertrouwen, ik denk dat beweging me op vele manieren zal gaan helpen.
Het zal me lichamelijk helpen en geestelijk schijnt het ook van alles te doen.
Maar, wat ga ik doen? Ik ben geen al te grote fan van de sportschool. Ik vind het er vaak stinken, ik ben geen fan van zweten met vreemden en ik heb nog geen les gevonden waar ik echt blij van werd.
Behalve korfbal, basketbal, wat sportscholen en een beetje kickboksen heb ik weinig uitgeprobeerd, en daar ga ik maar eens verandering in brengen.
En dus ga ik woensdag aanstaande naar 'hot yoga'. Yoga heb ik altijd al eens willen proberen, dat schijnt zo goed te zijn, je wordt er lenig van (en daar zie ik vele voordelen in...), gaat je zowel lichamelijk al geestelijk gezonder voelen en je gaat er beter uitzien, ik kan geen nadelen ontdekken. Hot yoga schijnt nog beter te zijn omdat je alle oefeningen doet met een temperatuur van 40 graden. Ik heb de site even goed doorgenomen, het advies is om minstens 3 keer een les te volgen eer je (eventueel) zou willen opgeven omdat het te zwaar of niet leuk is. Eng advies, wat moet ik daarvan denken, maar ik ga mijn best doen!
Dus woensdag de eerste stap op lichamelijk gebied, de rest speelt zich vooral veel in mijn hoofd af.
:-|
Abonneren op:
Posts (Atom)